Merhabalar herkese bugün bu yazımda normalde çok da yazmadığım bir tarzda yazmaya karar verdim. Aslında bugün yazmak istediğim konuyu ve onu nasıl yazarım diye çoktan aklımda kurgulamıştım. Ama kendim de var olan durumdan dolayı hem de aldığım bir mesajdan dolayı bu yazıyı böyle yazmaya karar verdim. İlk olarak size bir sorum : Sizde içiniz kan ağlasa bile sosyal ortama çıktığınızda onu içinize mi atıyorsunuz? Yani sorumu daha da açarsam içerde fırtınalar koparken dışarıya gülücük atanlardan mısınız?
Ben istemesem de öyleyim aslına bakılırsa ben herkes öyle sanıyordum. Yani benim kadar olmasa da sizlerde de öyledir diyordum ama değilmiş.
Bunu nasıl daha iyi fark ettiğimi anlatmadan önce size biraz bu durumu anlatmak isterim. Bu yanınızda kimse yokken ağlamanın eşiğinde dolaşırsınız . Hatta belki kendinizi değersiz hissedersiniz ve bunun gibi daha hatta daha fazlasının olduğunu diyebilirim. Bende bu anlattığımdan daha fazlası da var tabiki.
Bu yazı biraz daha dertleşme gibi olduğundan olan her şeyi anlatıyorum. Arkadaş dediğim bazı insanların benimle çıkar ilişkisi için konuştuğunu fark ettim. Hatta başka bir arkadaşım için benim ona verdiğim değerin yanında onun verdiği değerin komik olduğunu fark ettim. Ama işin daha da kötü olan tarafı ikinci dediğimi ben değil arkadaşım fark etti ve o bana söyledi.
Tabi bunu duyunca daha da doğrusu fark edince insan ister istemez üzülür. Ama ben bunu biraz bile dışarıdan belli edince bunu mu kafama takıyorsun diye eleştirildim hatta bu hissi yaşamam gerektiğine getirildi nerdeyse.
Ama ben o an ne içimde olanları tam anlamıyla söyledim ne de şu anki şekliyle üzüldüğümü biliyor.
Bazen her birimizin konfor alanına işte tam da bu yüzden ihtiyacı oluyor . İçimizdekini dökebildiğimiz, rahat olduğumuz ve ne olursa olsun yargılanmayacağımız yerlerdir. Ve ben acı bir şekilde söyleyebilirim ki konfor alanım yani en azından bu şehir de yok . İçimden geldiği gibi davranabildiğim belki ağlayabildiğim yada sadece kendimle baş başa olabildiğim yer … Kabul edebilirim konfor kişilerim var neyseki ama konfor alanı olmadan yinede tamamen rahatlamak yada içini boşaltmak neredeyse imkansız.
Bütün bunlar bile bazı durumlarda neden içime attığıma dair örnekler. Ama netice itibariyle bende insanım ve dolup patlıyorum. Tek fark bu bende bomba gibi bir anda olmuyor. Onun aksine yalnız kaldığım da çıkıyor ortaya bu enerjisi çekilmiş ruh halim. Ama çıktığı o an gerçekten çok fena. En basit örnek haliyle insanların katıla katıla güldüğü olaylara o an sadece ağlamak istiyorum.
Gelelim benim bu içime çok fazla attığımı fark etmeme. Olay tamamen ummadık taş baş yarar gibi resmen. Benim bu depresif ruh halim ortaya çıktığı son zamanlarda sosyal medyada üzgün olan içeriklere yorum yapıyordum . Ama ben bunun çevremde olan insanların karşısına bu kadar çıkabiliceğini bilmiyordum. Ve o an oldu . Hiç ama hiç beklemediğim biri bana iyi misin diye sordu benim yorumlarımı görmüş. Bİr de bunu başka bir kaç kişi de gördü ve onlarda yazdılar . O an işte fark ettim bu durum galiba sadece ban has yada en azından şuan bende tavan yaptığı bir anda .
İşin biraz daha kötü tarafı ise bu mesajları yakın dediğim yada en azından biraz biraz yakın dediğim yazmadı .Belki onların önüne düşmemiştir diye kendimi avutuyorum ama o kadar .
Bu yazımı okuyan sen eğer sende benim gibiysen ve dertleşmek yada konuşmak istersen sadece belirt ben şuan bunu yaşadığım için seni en iyi ben anlarım. Empati denen o büyüğüm yetenek şuan için elimde parıl parıl parlıyor zaten .
Photo by Charlotte Knight on Unsplash
Görünmez Üzüntülerim was originally published in Türkçe Yayın on Medium, where people are continuing the conversation by highlighting and responding to this story.
