| Yazılmakta olan K.K. kitabındandan kesittir.
Yine yalnızsın. Öylece duruyorsun şu işe yaramaz, tozlu masada. Bakıyorum sayfaların açık, güya söz vermiştin. Saklayacaktın beni. Sadece sen ve benim aramda kalacaktı şu utanç kaynağı varlığım. Kalemim kusarken o beyaz sayfalarına sadece sen kaldıracaktın bu iğrençliğimi. Bulaştırmayacaktın masumlara, dokunmayacaktın kalbimin tek yenilgisine…
Neden susuyorsun? Yoksa darıldın mı? Ne sanıyordun, selam mı verecektim sana? Anla artık, kalemim dostun değil. Bense müttefikin değilim. Bakma sen o kendini ressam sananlara. Ellerine bir fırça ve başlarında şapka. Renkler güzel diye saf mı sandın? Onlar bir güneş çizer sen umut sanırsın. Yanmadan anlayamazsın o güneşin onlar için küstahlığın baş tacı olduğunu. Maviye boyarlar seni, özgürlük bulursun. Bilmezsin onların ne kadar zalim, nankör ve utanmaz olduklarını. Onlar ki zevkleri için daha doğmamış yürekleri öldürürler. En çokta özgürlüğü sevenleri bir kutuda perişan ederler. Bir damla yeşil akıtsalar hemen ağaçların olacak diye heyecanlanırsın. Nice sahipsiz ruhları gömerler o solmuş çiçeklerin altına da göremezsin. Bir bacadan tüten duman sanırsın o grinin bilmem kaçıncı tonunu. Alamazsın o korkakların pis kokusunu. Boylu poslu bir delikanlı çizseler, gözleri kömür karası… siyah en dürüstleri olsa da sen inanma o gözlerdeki parıltının aşk olduğuna. Fırçayı kim tutuyor ona bak. Sözde aşığı resmeden hiç tatmamışsa aşkı parlar mı bir çift kül deryası başka bir gönül için? Saflık cesur işidir. Bizim buralarda bulamazsın onu.
Benim yaralı çiçeğim başkaydı ama. Şimdi çirkin, kötü diyorlar ona. Bir tarafı yanınca yüzün gaddar mı olur insan? Yüzü yanan mıdır cani yoksa yakan mı? Ben yaktım onun sağ gözünü. Çok severdim o tam dudağının altındaki beni. Sanki bütün yıldızlar aşık olmuşta biri çok sevmiş, düşmüş yerleşmiş dudağının kenarına. Artık o da yok ama. Onu da yaktım. Koca bir karanlık var artık sağ yüzünde. Neden sağ diye sormayacak mısın? Çünkü kalbi sağda. Tıpkı benimki gibi. Gönlü benim olsun diye diretmedim ancak o benden gitmedi. Yaparım dedim ona. Kırarım o hiç kabuk tutmayan yüreğini, kaybolup gidersin yangınımda yakarım dedim. O da yanarım dedi… bende yaktım… o da yandı… yine de kaldı, karıştı kanıma ve sardı yaralarımı. Ancak panzehir olamadı şu çirkinliğime.
Yüzüne laleler ördüm onun. Siyah laleler. Annesinin mezarındaki tek çiçektir o laleler. Bir annenin merhametini ve sevgisini hep içinde taşısın istedim. Benim gibi olmasın. Onu doğuran kadını unutmasın. Yüzünde taşısın önce sonra kalbinden gitse bile geri döner o kadın her şeyiyle. Kokusu tüter burnunda. Hiç görmedim ama gülüşü hayrete düşürür insanı biliyorum. Öyle olmasa bu kadar hasret kalır mıydım ondan doğanın sol yanına? Ben ki hatırlayamıyorum bana sütünü veren o yüce insanı. Ne sesi var ne kokusu. Silueti dalgalansa rüyalarımda, en azından ismi yankılansa kabuslarımda. Mezarı yokmuş biliyor musun? Bir çiçeği bile yokmuş onun, çok görmüşler ona. Ama artık önemli değil çünkü ben biliyorum o zaten çiçeklerin en güzeliydi. Şayet öyle değilse neden kıysınlar ki onun kanatlarına? Bilirsin, insanoğlunun doğasında vardır kendinde iyi olanı yok etmek. Dert etme bunu da kendine. Bir de bunun için eskitme o ağaç kokan sayfalarını. Bende onlara yaşatacağım. Şu dünyanın dışlanmış gerçekleriyle sonları olacağım. Kendi şöhretleriyle çürütecek, kendi kanlarıyla boğacağım. Ettikleri tüm zulümleri onların üzerlerinde deneyeceğim. Ciğerlerini sökecek sonra da yedireceğim. Korkma, sadece nefeslerini kesecek sonra da zehir akıtacağım ciğerlerine. Arayacaklar ama ben onların tüm parasıyla ne kadar mezar varsa çoktan satın almış olacağım. Bir avuç toprak bulamayacak üzerlerine örtmek için.
O yüzden, her ressamım diyene inanma ihtiyar. Siyah laleli adamıma da dokunma, canını yakarım. Ve unutma resmim iyi değildir ancak şu sokaklarda tanınan en iyi ressamım.
Raven |15.12.2025
K.K. Günlükleri 1 was originally published in Türkçe Yayın on Medium, where people are continuing the conversation by highlighting and responding to this story.
